Er lag een oude haarborstel op tafel afgelopen week. Mijn puber dochter is nogal van de stille hints dus ik dacht: ‘Ze wil een nieuwe’.
Vandaag liep ik in mijn werkpauze met mijn collega’s door de Roermondse stad. Eén van hen moest van zijn vrouw iets halen bij het Kruidvat. We liepen alle vier naar binnen, want in de winkel was het lekker warm.
Zo aan de ingang staand besloten we wat rond te kijken in de winkel. Het eerste wat ik tegenkwam was een wand met kammen en borstels. Ik herinnerde mij de borstel op tafel en zocht een ronde borstel uit voor mijn dochter.
Naast mij stond een bijna blinde man en een verkoopster. De man vroeg of de verkoopster voor hem een kam van het rek kon uitzoeken. De verkoopster liet de man een borstel zien. ‘Wat kost deze?’, vroeg de man. ‘Weet ik niet’, zei de verkoopster, ‘Er staat geen prijs op, die moet u even scannen bij de kassa’.
De verkoopster pakte een volgende borstel van het rek waarop wel een prijskaartje hing. Hij bekeek de borstel weer van heel dichtbij en verontschuldigend zei hij dat hij zoiets niet bedoelde, terwijl hij wel de prijs van de borstel vroeg. “3,50 euro”, vertelde de verkoopster. Hij vond dat aan de prijzige kant.
Ik kon het tafereel niet meer aanzien.
‘Ik denk dat meneer zoiets bedoeld’, zei ik en hield de verkoopster een ouderwetse zwarte kam voor. Aan de ene helft grovere kamnaalden en de andere helft dunnere. ‘Ja, die bedoel ik!’, zei de bijna blinde man. ‘Maar dan kleiner’.
Ik zocht een kleinere kam uit met dezelfde kenmerken. Ook een zwarte. De laatste zwarte die aan het rek hing. Ik hield de man de kam voor. ‘Die is goed, maar ik wil er graag twee hebben’. Ik pakte dezelfde kam, maar dan in een andere kleur. ‘Dit is dezelfde kam, maar dan in een andere kleur’, zei ik. ‘Dat maak niet zoveel uit, dank u wel’, zei de bijna blinde man, en hij liep naar de kassa.
Jos Beerens's Blogs 