Het was 1972 en bijna Moederdag. Ik bedacht een cadeau en kwam tot de conclusie dat een elektrische messenslijper een goede toevoeging zou zijn in moeder’s keuken. Met mijn spaarcentjes ging ik op fietsje naar de elektronicazaak in onze wijk. De verkoper in beige pak keek mij enigszins verbaasd aan toen ik als klein mannetje binnenstapte. Hij vroeg: “Kan ik je helpen?”. “Ja”, zei ik, “ik zoek een elektrische messenslijper, hebben jullie die?”. “Jazeker”, zei de verkoper, “Loop maar even met mij mee”. De verkoper liet mij de enige elektrische messenslijper zien die ze in de zaak hadden staan. “Kijk deze hebben we, hij kost 49,95 gulden”.
Beteuterd voelde ik in mijn broekzak het tientje dat ik had meegenomen. Meer had ik niet. Ik dacht snel na en zei: “Hebben jullie ook goedkopere messenslijpers?”. “We hebben ook messenslijpers die niet elektrisch zijn, daar moet je de messen gewoon een paar keer met de hand doorhalen”, zei de verkoper. “Wat kosten die?”, vroeg ik. “9,95 gulden”, zei de verkoper.
“Doe die maar dan”, zei ik enigszins teleurgesteld. “Is het een cadeautje?”, vroeg de verkoper. “Ja”, antwoordde ik. (wat denk jezelf, dacht ik erachteraan). “Oke, dan zal ik het mooi inpakken”. Ik rekende af en kreeg 5 cent terug.
Mam was uiteraard heel blij met de messenslijper, maar toch was het niet helemaal wat ik in gedachten had gehad. Het was eigenlijk een prul van plastic.
Vandaag dacht ik weer aan die dag en besloot een elektrische messenslijper te bestellen voor 49,95 euro. Het ding doet zijn werk heel goed. Mijn messen zijn weer vlijmscherp. Toch zou ik gewild hebben dat ik hem 45 jaar geleden had kunnen kopen.
Jos Beerens's Blogs 