Het was 1972 en bijna Moederdag. Ik bedacht een cadeau en kwam tot de conclusie dat een elektrische messenslijper een goede toevoeging zou zijn in moeder’s keuken. Met mijn spaarcentjes ging ik op fietsje naar de elektronicazaak in onze wijk. De verkoper in beige pak keek mij enigszins verbaasd aan toen ik als klein mannetje binnenstapte. Hij vroeg: “Kan ik je helpen?”. “Ja”, zei ik, “ik zoek een elektrische messenslijper, hebben jullie die?”. “Jazeker”, zei de verkoper, “Loop maar even met mij mee”. De verkoper liet mij de enige elektrische messenslijper zien die ze in de zaak hadden staan. “Kijk deze hebben we, hij kost 49,95 gulden”.

Beteuterd voelde ik in mijn broekzak het tientje dat ik had meegenomen. Meer had ik niet. Ik dacht snel na en zei: “Hebben jullie ook goedkopere messenslijpers?”. “We hebben ook messenslijpers die niet elektrisch zijn, daar moet je de messen gewoon een paar keer met de hand doorhalen”, zei de verkoper. “Wat kosten die?”, vroeg ik. “9,95 gulden”, zei de verkoper.

“Doe die maar dan”, zei ik enigszins teleurgesteld. “Is het een cadeautje?”, vroeg de verkoper. “Ja”, antwoordde ik. (wat denk jezelf, dacht ik erachteraan). “Oke, dan zal ik het mooi inpakken”. Ik rekende af en kreeg 5 cent terug.

Mam was uiteraard heel blij met de messenslijper, maar toch was het niet helemaal wat ik in gedachten had gehad. Het was eigenlijk een prul van plastic.

Vandaag dacht ik weer aan die dag en besloot een elektrische messenslijper te bestellen voor 49,95 euro. Het ding doet zijn werk heel goed. Mijn messen zijn weer vlijmscherp. Toch zou ik gewild hebben dat ik hem 45 jaar geleden had kunnen kopen.

Ik zag vandaag een filmpje. Een filmpje dat ik een jaar of vijf geleden helemaal niet gezien zou hebben. 

Maar het is nu 2017 en ik zie alles. En met alles bedoel ik ook álles! 

Waar we 10 jaar geleden het nieuws zochten komt het ‘nieuws’ nu naar ons toe. Of we dat willen of niet. 

Het filmpje toonde een vrouw en man in bad. De man filmde de vrouw. Wat ik precies zag doet er niet toe. Het gaat erom dat ik dat filmpje helemaal niet wilde zien. Maar ik zag het toch. Omdat iemand dacht dat het interessant zou zijn om het iedereen te laten zien. 

Ik snap dat je een intiem moment in een gekke bui vast wil leggen. Maar hou dat dan lekker voor jezelf. Zoals 10 jaar geleden toen social media nog niet bestond en je pikante filmpjes waarschijnlijk nooit terugkeek.

Ik weet dat de online wereld snel veranderd en dat iedereen heel makkelijk nieuws kan delen met de hele wereld door deze techniek. Vaak in de goede zin. Maar in dit geval niet. 

De ethiek van social media moet nog uitgevonden worden. Zover zijn we nog niet. 

Tot die tijd delen we alles met elkaar. Alles.

Ik heb alles. Een gezin met een lieve vrouw en twee kinderen, een dochter en een zoon. Ik heb alles. Veel mooie spullen. Een en al high-tech hier. Ik heb alles. Ik koop dingen als ik dat wil, omdat ik dat kan. Ik heb alles. Toch mist er iets en dat iets kan ik niet benoemen. Ik hunker naar dat iets, maar dat iets is er niet. Ik heb alles.

Jaren geen vlag opgehangen. Dit jaar zei iets in me dat het nodig is in deze rottige wereld. Oude traditie oppakken en fuck de azijnzeikers.

Ik ben pas begonnen aan een basisopleiding fotografie bij de fotovakschool in Venlo. Ik wil graag mijn foto’s delen met je op een aparte pagina:www.facebook.com/FotografieJosBeerens

Ik ben natuurlijk nog geen fotograaf maar ik vind het wel heel leuk om er mee bezig te zijn. Vind mijn pagina leuk! Dat vind ik dan weer leuk.

Blograpport 2014.

Hier is een fragment:

In een San Francisco kabelbaan passen 60 mensen. Deze blog werd in 2014 ongeveer 2.600 keer bekeken. Als je blog een kabelbaan zou zijn, zou die ongeveer 43 reizen nodig hebben voordat die zoveel mensen zou kunnen vervoeren.

Klik hier om het complete rapport te bekijken.