Vrijdag, 26 oktober 2012.
We parkeerden onze auto voor onze garage. De buurman kwam naar buiten en vroeg of we even naar binnen konden komen. Ik zei: “We hebben bezoek binnen zitten dat op ons wacht”. Hij zei: “Kom toch maar even naar binnen, ik moet jullie wat vertellen”. “Nou heel even dan”, zei ik.
Eenmaal binnen vertelde hij ons dat hij ongeneeslijk ziek was. “Niets meer aan te doen, uitzaaiingen door het hele lichaam”, vertelde hij hevig geëmotioneerd. We stonden perplex. Wisten niet wat me moesten zeggen. “Geniet van het leven”, zei zijn vrouw. “Dat hebben wij ook altijd gedaan”. “Dat doen wij ook”, was ons antwoord.
“Niets meer aan te doen”, herhaalde hij.
“Ik wou dit jullie graag persoonlijk vertellen, ik wacht al twee weken op een goed moment om jullie binnen te roepen. Voordat jullie het van iemand anders te horen zouden hebben gekregen”.
“Niets meer aan te doen, heeft de dokter gezegd”.
“We komen binnenkort aan, als we meer tijd hebben”, zei mijn vrouw. “Dat is goed, ga nu maar naar jullie bezoek”.
Ik was sprakeloos. Ik had ruim drie jaar geleden afscheid van mijn vader moeten nemen na een lange lijdensweg. Alles kwam weer boven en ik wist welke moeilijke weg deze twee mensen stond te wachten. Ik kon er niet mee omgaan en stelde het bezoek aan de buurman keer op keer uit. Het was zo gemakkelijk eigenlijk. Regelmatig zag ik hem zitten op de bank als ik mijn auto voor mijn huis parkeerde. Het scheelde vijf meter, maar voor mij was het een onoverkomelijke afstand. Eergisteren nam ik mij voor om morgen, meteen na het werk, even binnen te lopen. Ik deed het niet.
Vanmiddag stond de lijkwagen voor hun deur.
De Dood haalt ons allemaal in.
Rust zacht buurman.
Jos Beerens's Blogs 
Herkenbaar. Laat ik zeggen dat ik me ongeveer aan de kant van buurman begeef. De visite blijft weg. En de stilte is oorverdovend.
Sterkte.
Mooi verwoord, Jos. Ik ken het, je voelt je zo ongemakkelijk bij iemand met een groot verdriet of grote angst, en je weet niet wat te zeggen en dan zeg je maar niets.
Sterkte, met het verlies en het schuldgevoel.
brings tears jos,.. zit hardop te huilen.. want het is zooo herkenbaar! maar lieve jos en lieve ankarin, laat het een leerpunt zijn, en ga, hoe moeilijk ook, toch op bezoek als het zich weer eens voordoet… voor jezelf, maar vooral ook voor degene wie het betreft.. ook al zeg je niks, er zijn is al genoeg.
en de buurman.. die heeft je dit geleerd!
sterkte jullie tweetjes, en ook de buuf natuurlijk!
Dan nog iets. Ik denk dat wij allen deze ervaring kennen. Ik had een collega die ineens kanker kreeg. Ik vond dat ik langs moest gaan, we hadden een erg goede band, maar ik stelde het ook steeds uit. Ik durfde deze doodzieke man gewoon niet onder ogen te komen. En ineens was ie dood. Ik vind de voorgaand reactie mooi: leer ervan, dan heeft dit allemaal nog een waarde!