Mijn maatje. De liefste en de mooiste. Één keer trek je de conclusie, vriendschap is geen illusie.
Auteursarchief: Jos Beerens
Zeg me dat alles weer goed komt.
Zeg me dat alles weer goed komt,
En ik zal je weer vertrouwen.
Zeg me dat alles weer goed komt,
Dan loop ik weer naar die stip aan de horizon,
Zeg me dat alles weer goed komt,
En ik zal niet meer zeuren.
Zeg me dat alles weer goed komt,
Dan geef je mij weer vleugels.
Zeg me dat alles weer goed komt,
En ik zal de zon weer zien schijnen.
Zeg me dat alles weer goed komt,
Dan zullen de bloemen weer gaan bloeien.
Zeg me dat alles weer goed komt,
En ik zal er weer zijn zoals ik mij kende.
Zeg me dat alles weer goed komt,
Dan vertrouw ik je weer, mijn hersenloze ziekte.
De blinde en de kam
Er lag een oude haarborstel op tafel afgelopen week. Mijn puber dochter is nogal van de stille hints dus ik dacht: ‘Ze wil een nieuwe’.
Vandaag liep ik in mijn werkpauze met mijn collega’s door de Roermondse stad. Eén van hen moest van zijn vrouw iets halen bij het Kruidvat. We liepen alle vier naar binnen, want in de winkel was het lekker warm.
Zo aan de ingang staand besloten we wat rond te kijken in de winkel. Het eerste wat ik tegenkwam was een wand met kammen en borstels. Ik herinnerde mij de borstel op tafel en zocht een ronde borstel uit voor mijn dochter.
Naast mij stond een bijna blinde man en een verkoopster. De man vroeg of de verkoopster voor hem een kam van het rek kon uitzoeken. De verkoopster liet de man een borstel zien. ‘Wat kost deze?’, vroeg de man. ‘Weet ik niet’, zei de verkoopster, ‘Er staat geen prijs op, die moet u even scannen bij de kassa’.
De verkoopster pakte een volgende borstel van het rek waarop wel een prijskaartje hing. Hij bekeek de borstel weer van heel dichtbij en verontschuldigend zei hij dat hij zoiets niet bedoelde, terwijl hij wel de prijs van de borstel vroeg. “3,50 euro”, vertelde de verkoopster. Hij vond dat aan de prijzige kant.
Ik kon het tafereel niet meer aanzien.
‘Ik denk dat meneer zoiets bedoeld’, zei ik en hield de verkoopster een ouderwetse zwarte kam voor. Aan de ene helft grovere kamnaalden en de andere helft dunnere. ‘Ja, die bedoel ik!’, zei de bijna blinde man. ‘Maar dan kleiner’.
Ik zocht een kleinere kam uit met dezelfde kenmerken. Ook een zwarte. De laatste zwarte die aan het rek hing. Ik hield de man de kam voor. ‘Die is goed, maar ik wil er graag twee hebben’. Ik pakte dezelfde kam, maar dan in een andere kleur. ‘Dit is dezelfde kam, maar dan in een andere kleur’, zei ik. ‘Dat maak niet zoveel uit, dank u wel’, zei de bijna blinde man, en hij liep naar de kassa.
En zo geschiedde.
‘Vrijdag heb ik een kinderfeestje, dan kan ik u niet euthaniseren’, zei de huisarts. ‘Zaterdagmorgen om 10 uur zou wel kunnen’
‘Dat is goed’, zei de buurman. ‘Als het niet anders kan, dan zien we elkaar zaterdagmorgen’. En zo geschiedde…
Rust zacht.
Vrijdag, 26 oktober 2012.
We parkeerden onze auto voor onze garage. De buurman kwam naar buiten en vroeg of we even naar binnen konden komen. Ik zei: “We hebben bezoek binnen zitten dat op ons wacht”. Hij zei: “Kom toch maar even naar binnen, ik moet jullie wat vertellen”. “Nou heel even dan”, zei ik.
Eenmaal binnen vertelde hij ons dat hij ongeneeslijk ziek was. “Niets meer aan te doen, uitzaaiingen door het hele lichaam”, vertelde hij hevig geëmotioneerd. We stonden perplex. Wisten niet wat me moesten zeggen. “Geniet van het leven”, zei zijn vrouw. “Dat hebben wij ook altijd gedaan”. “Dat doen wij ook”, was ons antwoord.
“Niets meer aan te doen”, herhaalde hij.
“Ik wou dit jullie graag persoonlijk vertellen, ik wacht al twee weken op een goed moment om jullie binnen te roepen. Voordat jullie het van iemand anders te horen zouden hebben gekregen”.
“Niets meer aan te doen, heeft de dokter gezegd”.
“We komen binnenkort aan, als we meer tijd hebben”, zei mijn vrouw. “Dat is goed, ga nu maar naar jullie bezoek”.
Ik was sprakeloos. Ik had ruim drie jaar geleden afscheid van mijn vader moeten nemen na een lange lijdensweg. Alles kwam weer boven en ik wist welke moeilijke weg deze twee mensen stond te wachten. Ik kon er niet mee omgaan en stelde het bezoek aan de buurman keer op keer uit. Het was zo gemakkelijk eigenlijk. Regelmatig zag ik hem zitten op de bank als ik mijn auto voor mijn huis parkeerde. Het scheelde vijf meter, maar voor mij was het een onoverkomelijke afstand. Eergisteren nam ik mij voor om morgen, meteen na het werk, even binnen te lopen. Ik deed het niet.
Vanmiddag stond de lijkwagen voor hun deur.
De Dood haalt ons allemaal in.
Rust zacht buurman.
Leven
Leven.
Leven gaat door.
Dierbaren ontvallen ons.
Leven is mooi.
Leven is klote.
Leven is mooi.
Huilen om dierbaren.
Leven is mooi.
Toch?
Mijn vader. Ik lijk steeds meer op jou.
2012 herzien
The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.
Here’s an excerpt:
600 people reached the top of Mt. Everest in 2012. This blog got about 2.500 views in 2012. If every person who reached the top of Mt. Everest viewed this blog, it would have taken 4 years to get that many views.
Snuffie de Hamster
Snuffie
Begin 2001 kochten we een hamster. De hamster kreeg van de kinderen de naam Snuffie. Snuffie was lief. Heel lief. Snuffie kostte 5 gulden. Zijn kooi, met allerlei huisjes en bochten van de vloer naar de buffetkast kostte 150 gulden. Snuffie werd goed verzorgd. Hij had zijn natje en zijn droogje. Dochterlief was toen 7 en zoonlief 4. We hadden pas ons tweede huis gekocht. Het was een gezellige beestenboel, samen met Benji, onze schapendoes en het tropisch aquarium.
Op een morgen, twee en een half jaar later, keken we in de kooi van Snuf. Hij lag, schijnbaar levenloos, in een huisje bovenin zijn doolhof. De kinderen moesten we nog uit bed halen. Het zou natuurlijk een drama worden als we het zouden vertellen als ze naar beneden kwamen, vlak voor ze naar school moesten. Tactvol, als ouders nog kunnen zijn tegen kleine kinderen, verborgen we het aankomende drama voor ze. Ik ging werken. Ankarin bracht de kids naar school.
Bij terugkomst bleek Snuffie nog lichtjes te ademen. Heel af en toe bewoog hij nog een beetje. Ankarin lichtte mij daarover in via de telefoon (SMS en Whatsapp bestond toen nog niet…). We besloten om Snuffie naar de dierenarts te brengen voor verdere diagnose.
Daar aangekomen bleek dat Snuffie uitdrogingsverschijnselen had en een langzame dood zou sterven. Om dat te voorkomen stelde de dierenarts voor om hem een spuitje te geven om hem uit zijn lijden te verlossen. Dat vonden we een goed idee. Hij rekende af voor 35 euro.
We hebben met ons hele gezin ’s avonds Snuffie begraven in een kartonnen doosje, met tekeningen van de kinderen erbij. Hij had een fijn leven gehad. Helaas maar kort. Twee en een half jaar is hij geworden. Maar voor een hamster is dat best lang.
Wat zou jij doen als je wist dat je nog twee en een half jaar te leven had?
Tamagotchi vrienden.
Sinds begin vorig jaar heb ik een hele hoop Tamagotchi vrienden op Social Media erbij gekregen. Ik verzorg ze goed en koester ze zoveel mogelijk. Het is niet zo moeilijk om voor een Tamagotchi vriend of vriendin te zorgen. Af en toe geef je ze wat leesvoer, advies, een grappig antwoord of een oprecht compliment.
De meeste Tamagotchi’s, in de vierkante ava’s, blijven gezellig bij je, maar heel af en toe haken ze af. Waarschijnlijk omdat ze een regeltje van maximaal 140 tekens hebben gelezen dat ze niet leuk hebben gevonden of omdat ze mijn gezelschap gewoon zat zijn. De Tamagotchi gaat dan dood. Maar al snel verschijnen er nieuwe en meestal nog veel aardigere.
Ik praat tegen ze. Ze praten terug. Meestal. Niet altijd. Als een Tamagotchi het hoog in zijn of haar bol heeft praat hij/zij niet terug, want hij/zij vindt dat wel stoer. De stoere Tamagotchi blijft wel aan je hangen, want dat is goed voor zijn/haar imago, maar eigenlijk wil hij/zij niet meer gevoed worden en kan zichzelf in stand houden.
Er zijn maar een handvol Tamagotchi’s waarvoor ik echt een warm hart heb. En ik merk dat dat wederzijds is. En juist die worden echte vrienden. Voor het leven.
Tamagotchi (bron: Wikipedia)
Het is vrij eenvoudig om voor een Tamagotchi te zorgen. Nadat de Tamagotchi is aangezet verschijnt een klein ei op de display en na enige tijd komt dit uit. Het wezentje dat uit het ei komt, kan verzorgd worden door op de drie knopjes te drukken. Zo kan men de Tamagotchi voeden, er mee spelen, het licht aan en uit doen (Tamagotchi’s slapen het liefst in het donker), medicijnen geven als de Tamagotchi ziek is, de leefruimte opruimen, straffen voor slecht gedrag en leeftijd, gewicht, honger, geluk en discipline controleren. De Tamagotchi kan de eigenaar ‘roepen’ (dat is: piepen) als hij iets nodig heeft. De Tamagotchi wordt ouder en groeit op. Hoe is afhankelijk van de kwaliteit van de verzorging.
Tamagotchi’s hebben vier groeifasen: baby, kind, tiener en volwassene. Traditioneel zijn er twee type tieners (een resulterend uit goede verzorging en een uit slechte verzorging) en zes typen volwassene (drie uit elk tienertype). Er zijn ook zogenaamde verborgen karakters, die verkregen worden door op een speciale manier met de Tamagotchi om te gaan. Tamagotchi zijn sterfelijk. Hun levensduur varieert van een paar dagen tot een paar weken, afhankelijk van de wijze waarop ze verzorgd worden.
Train featuring Ashley Monroe – Bruises
Haven’t seen you since high school
Good to see you’re still beautiful
Gravity hasn’t started to pull
Quite yet- I bet you’re rich as hell
One that’s five, and one that’s three
Been two years since he left me
Good to know that you got free
That town I know is keeping you down on your knees
Chorus:
These bruises
Makes for better conversation
Loses the vibe that separates
It’s good to let you in again
You’re not alone in how you’ve been
Everybody loses-we all got bruises
We all got bruises
Have you seen him?
Not in years
How ‘bout her?
No, but I hear
She’s in Queens with the man of her dreams
Funny, back then she said that about you
Que sera, you’ll never guess who I saw
Remember Johnny B?
Remember him? We’re best friends practically
Let’s do the soon again… ten years is that what it been?
Can’t believe how time flies by
Leaving you makes me wanna cry
Chorus:
These bruises
Make for better conversation
Loses the vibe that separates
It’s good to let you in again
You’re not alone and how you’ve been
Everybody loses
We all got bruises
We all got bruises
I would love to fix it all for you
I would love to fix you too
Please don’t fix a thing-whatever you do
These bruises
Make for better conversation
Loses the vibe that separates
It’s good to know you got a friend
And to remember now and then
Everybody loses
These bruises
Make for more better conversation
Loses the vibe that separates
It’s good to let you in again
You’re not alone in how you’ve been
Everybody loses
Everybody loses
Everybody loses
We all got bruises
We all got bruises
We all got bruises
Jos Beerens's Blogs 