Denkend aan Berlijn.
Hoofdstuk 1. Voorpret.
@joep1304 stuurt mij 10 maart 2011 een tweet met daarin de tekst
‘Stappen, feesten en lachen in Berlijn? Maak samen met mij kans op een citytrip
#klm #spiritinthesky’ en de link naar de 99vrienden.nl website van de KLM. Joep
is een van mijn beste vrienden, Berlijn had ik al eens bezocht in 1983 met
school en nooit vergeten, van stappen, feesten en lachen ben ik zeer
gecharmeerd dus redenen genoeg om mij in te schrijven. De drempel was laag, er
werd geen 06-nummer gevraagd. Ik vraag mijn vrouw @ankarinb om zich ook in te
schrijven, maar ze liet dit graag aan mij over. We winnen toch nooit iets,
dachten we.
Na een paar dagen krijg ik op 14 maart een tweet van @joep1304.
‘We gaan naar Berlijn!!! RT @Slijterijmeisje: wow!!!!!!!!!!!!!!!!!!! We hebben
gewonnen! http://bit.ly/eZsEcv. Aan het
werk achter de PC klik ik de link aan, de website opent zich en er ontvouwt
zich een gevoel van ongeloof. ‘Nee!’, valt uit mijn mond, ‘dat bestaat niet!’.
Mijn collega’s kijken mij verbaasd aan. Ik hou ze 10 minuten in spanning, want
ik moet allerlei bronnen controleren om mijn ongeloof weg te halen. Ik mail
mijn vrouw @ankarinb: ‘Hou je vast, we gaan naar Berlijn’ in 72-punts
lettertype. Ze antwoord natuurlijk met ‘Ja, leuk grapje’. Maar het is toch echt waar!
@joep1304 ’s volgende tweet is: ‘Nou @hayhutjens en @guiseppeb we
gaan samen een weekendje naar Berlijn!! Gezellig! http://bit.ly/eZsEcv. En
daarna nog enthousiaster: ‘YES! We gaan naar Berlijn met @stadsdichter,
@hayhutjens, @beth214, @guiseppeb met eega (@ankarinb was nog niet geboren)
& 94 anderen. Berlin her we come!! #spiritinthesky’. Waarschijnlijk kwam
toen pas het besef bij @joep1304 dat hij zijn vrouw ook had ingeschreven.
Meer tweets volgden tussen ons om te bevestigen dat het toch wel
echt waar was. In de loop van de middag liepen de tweets over #spiritinthesky
hoog op. @Kloasse (mijn collega die ook gewonnen had maar helaas niet mee kon
gaan vanwege een keukenverbouwing…) maakte mij erop attent dat @CarelBruring
een lijst opgesteld had voor het #SpiritintheSky team en steeds meer winnaar-twitteraars
sloten zich bij deze lijst aan. Binnen no-time werd er druk getwittert met
elkaar. We leerden elkaar daardoor via twitter al kennen, nog voordat we elkaar
ooit hadden ontmoet! Met name de tweets van @atn8 @tijdelijke @paulinthedark
@noompje vielen mij op. @tijdelijke was zijn zoon al aan het koppelen aan
@noompje met een #datetweet. Ik kreeg echt veel plezier aan Twitter op een zeer
speciale manier. @joep1304 merkte nog op dat ik sinds #spiritinthesky helemaal
los ging op Twitter. Een groep van 100 mensen kregen een hechte band met elkaar
nog voordat de reis begon, volgens mij uniek in de hele wereld. De actie van de
@KLM was geslaagd, voor weinig geld bleek het een marketingactie die nog nooit
vertoond was. Slimme marketingmensen daar. DE ontdekking voor grote bedrijven
om via social-media aandacht te trekken. Wat @Slijterijmeisje al jaren deed
werd nu pas door de @KLM ontdekt. Misschien hebben ze bij Petra het boek
besteld kort geleden. Hiermee wil ik niet insinueren dat de trekking van het
winnende team doorgestoken kaart was, want volgens @KLM was het allemaal
eerlijk gegaan via betrouwbare software.
Het bleek dat mensen die op social media actief zijn ook
daadwerkelijk sociaal zijn! Misschien niet een heel grote verassing deze
conclusie, maar toch. We vroegen ons met zijn allen af hoe het zou zijn om met
100 (99 plus 1 @slijterijmeisje onze captain) vreemden als VIPS in een privé
vliegtuig te stappen, naar Berlijn zouden vliegen, in een tophotel zouden
verblijven (#nhow) en elkaar IRL te leren kennen. Genoeg stof om over te
twitteren. #spiritinthesky werd zelfs twee keer een trending topic op twitter!
Al gauw richtte @pixxje een forum op speciaal voor alle winnaars: www.spiritinthesky.nl. Op het
forum kon iedereen zich uitgebreider als op twitter aan elkaar voorstellen. Als
belangrijkste onderwerp ontstond het organiseren van een rondreis door Berlijn.
Het werd de Currywurst Tour, spreek uit als Koeriewoerst, volgens
@Slijterijmeisje dan. We hebben ons meteen ingeschreven, ik wou Berlijn zien
zoals het nu is. Vergelijken met de ervaringen die ik eerder had opgedaan met
school.
Destijds zijn we met de bus gegaan. Het was een lange en donkere
trip, want je moest toen natuurlijk ook nog een heel stuk door Oost-Duitsland
rijden en geloof me, dat was destijds pikdonker. De snelweg ernaartoe was
kilometers lang aan weerskanten zonder bebouwing. Je besefte wel dat links en
rechts van je het Oost-Duitse volk zou wonen, maar je zag ze niet. Je mocht
niet stoppen, laat staan uitstappen, je moest aan een stuk doorrijden tot aan
West-Berlijn. Een zeer beklemmende rit die onvergetelijk was. Het was alsof je
door oorlogsgebied reed en elk moment beschoten kon worden of over een berm bom
zou rijden. Dat gevoel.
Plots zie je dan voor je een verlichtte horizon opdoemen. Zoals je
in de woestijn een oase ziet, zo zag je toen Berlijn, een oase van licht.
Daardoor raakte je meteen gefascineerd van de stad, verdeeld door een
zwaarbewaakte Muur tussen Oost en West, met aan de oostkant mijnenvelden en
wachttorens met zwaarbewapende bewakers. Tijdens vluchtpogingen zijn naar
schatting 200 mensen om het leven gekomen leert mij Wikipedia. Verschrikkelijk
wat daar gebeurd is.
We zwierven door West met al zijn discotheken, warenhuizen,
rijkdom, neon reclame en mooie gebouwen. We gingen met de bus door Checkpoint Charlie.
Na een zeer strenge controle van onze paspoorten door de Volkspolizei (VOPO)
mochten we door. We kwamen opnieuw door een wasteland achtig gebied. Geen
bebouwing achter Checkpoint Charlie. We werden afgezet bij een metrostation.
Ook daar overal vopo’s. Ik kreeg een gevoel van onbehagen en wist zeker dat ik
elk moment zou worden opgepakt, tegen een muur zou worden gezet en
geëxecuteerd. Maar ik had niets fout gedaan. Sindsdien bekruipt me dit gevoel
elke keer als ik ergens door een douane moet gaan, ik alles af moet doen van metaal,
met aandacht naar de foto in mijn paspoort en in mijn gezicht wordt gekeken.
Een gevoel van, ik heb iets fout gedaan, maar ik weet niet wat. Ik mag niet
verder.
We wachtten op de metro. Kijkend naar de Oost-Duitsers om mij heen
met allemaal verdrietige gezichten. Een glimp opvangen van de vopo’s. Heel snel
weer wegkijken, want anders zou je hem misschien provoceren met alle gevolgen
van dien. Rijdend in de gammele metro zag je zich aan weerszijden Oost-Berlijn
ontvouwen. Een groter contrast in een stad zag je nergens. Oost-Berlijn was
sober en kil. Je zag de wachttorens in de verte, grote open vlaktes waarvan je
zeker wist dat daar mijnen zouden liggen. We bezochten een openlucht museum. Ik
stond opeens in een ruimte met stroppen aan het plafond, keurig opgehangen
naast elkaar. Hier werden in de oorlog mensen opgehangen werd mij verteld door
de Duitse gids. Ik wilde het niet weten, ik wilde daar zo gauw mogelijk weg. Ik
wilde hier niet zijn. Ik was in de hel beland. Na een bezoek aan een ‘pretpark’
waar wij alleen als klas rondliepen (waarom zou een Oost-Duitser in godsnaam
een pretpark bezoeken?) kregen we een sobere lunch met imitatie cola (Coca cola
mocht natuurlijk niet want dat kwam uit het boze Westen) in een kantine uit de
jaren 20. De bus reed weer door Checkpoint Charlie, maar dan de goede kant op.
Ik voelde me bevrijd. Alsof ik jarenlang opgesloten was geweest in een
gevangenis. Ik keek uit het busraam en zag de neon reclame weer. Gelukkig. En
inderdaad, zoals in het liedje zag je geen verschil tussen een Oost Duitse mus
en een West Duitse mus. Het is geen vergelijking, want voornoemde mussen
bestaan helemaal niet. Een mus is een mus, zoals een mens een mens is!
Verdiepend in @Slijterijmeisje, Google is your friend, kwam ik
erachter dat ze de zeeuwierjenever (later meer hierover) had uitgevonden, een
slijterij heeft in Breskens en succesvol was geworden door het inzetten van
social-media. Ik bekeek haar video op haar website en meende me toch te
herinneren dat ik haar ooit op TV had gezien. Ze ratelde een hele speech af op
horeca-ondernemers die druk notities aan het maken waren maar volgens mij haar
hele punt mistten, of beter gezegd hun kansen niet zagen. Ik ook niet totdat
mijn dochter met het idee kwam om armbandjes en sleutelhangers te maken met het logo van KLM, 99vrienden en
#spiritinthesky voor het hele #spiritinthesky team.
We zagen het in eerste instantie als een leuk idee, maar mag dat
wel, logo’s gebruiken? Nee, dat mag niet, we hebben dit in het verleden aan den
lijve ondervonden. Toch vonden we dat het moest! En hebben de fotosieraden voor
#spiritinthesky gemaakt. We zetten het op twitter en kregen al veel reacties,
iedereen vond het leuk. Later bleek dat de marketingmensen van de @KLM er ook
geen probleem mee hadden. Het is jouw feestje, het is zo uniek, het was geen
probleem. Ja, was een leuk idee maar heel veel werk in de toch al zo drukke en
onstuimige week voor de reis. We hebben het beloofd dus we moeten het ook
waarmaken, merkte ik op nadat @ankarinb al mopperend en druk door de huiskamer
liep! Maar ook kaartjes erbij van ons bedrijfje zei mijn dochter. Och ja,
waarom niet, misschien worden we nog beroemd! Ik ben een dromer met veel
fantasie. Achteraf is het belangrijkste van onze daad dat jullie je allemaal
verbonden kunnen voelen door de armbandjes en sleutelhangers met unieke
schakels. Zelfs door de marketingmensen van @KLM goedgekeurd. De reactie van
@tijdelijke zal ik nooit vergeten: Ik citeer: ‘had nooit verwacht ooit blij te
zijn met een sleutelhanger, maar dit is voor altijd de herinnering aan het
weekend, bedankt.’
Winnaar @BartBlikman bleek manager te zijn van Hotel Carlton
President in Utrecht en deed een aanbod om in zijn hotel een voorovernachting
te doen voor mensen die van ver moesten komen. We wonen in Herten, gemeente
Roermond. Snel uitgerekend dat we midden in de nacht moesten opstaan om op tijd
te komen op Schiphol-Oost en al gauw concludeerden we dat het wel zo relaxt was
om op Bart’s uitnodiging in te gaan voor de voorovernachting. En dat is heel goed bevallen. Samen met @Ann_Perquy
@Warvis_ @CarelBruring en @riablaakman hebben we gezellig aan de bar bij
@Bartblikman vertoefd en op kosten van hem de drankjes genoten. @CarelBruring
heeft mij fantastische verhalen verteld over Berlijn. Vanwege, hij is er al 200
keer geweest per automobiel. We praatten over voormalig West en Oost Berlijn.
Over de Muur, waarmee in de nacht van 12 op 13 augustus 1961 begonnen is om de
leegloop van de DDR te voorkomen. Over de Amerikanen, de Russen, de Canadezen
en alle andere partijen die zich ermee bemoeiden. En natuurlijk over het
afbreken op 9 november 1989, het werd een
ongekend volksfeest maar economisch was en is het voor de Duitsers nog steeds heel
moeilijk, Oost en West liggen elkaar blijkbaar nog steeds niet zo goed.
Heerlijk geslapen op heerlijk bed op lekker luxe kamer. @BartBlikman moet wel
nog een paar tegels plaatsen onder de wastafel op de badkamer, maar dat
terzijde.
De volgende ochtend konden we genieten van een heerlijk ontbijt
bij @Bartblikman en er verzamelden zich nog meer winnaars. We stelden ons voor
en het was gelijk goed. @paulinthedark herkende ik natuurlijk meteen aan zijn
avatar op Twitter, het logo van Jean-Michel Jarre Equinox CD/LP op het T-Shirt
wat hij aanhad. Ik had hem natuurlijk eerlijk gezegd wel al een halve minuut op
zijn eerder in de week mislukte webcam actie gezien. Verder waren @anjakreileman,
@natuurlijkwilma en @ingedebie present. @Digibeet showde ons gelijk haar
T-Shirt met QR-barcode die @hayhutjens later op de dag toch niet kon scannen
met zijn iPhone (later op de avond nog maar eens proberen Hay ;-)).
Klaar voor de start: het avontuur gaat beginnen. We moeten naar
Schiphol-Oost, 7.15 uur is het. Ik vraag @Bartblikman hoe ik moet betalen. Oh,
dat kun je aan de receptie doen. Natuurlijk. Ik vergeet alles op dit moment.
Het is ZO spannend! Ik reken gauw af met de VISA en snel naar buiten. Het is
een beetje mistig, de ramen van onze Aygo zijn beslagen, gauw wegvegen de dauw,
we komen misschien te laat. Stress! Ik wil achter @BartBlikman aanrijden maar
ben hem al kwijt voordat ik door de slagboom rij met @ankarinb. Waar moeten we
in godsnaam heen! Gelukkig, we zien @Digibeet op een parkeerplaats staan. Niet
te missen door haar reclame op de achterruit. Ze sjeest achter me aan en haalt
me in met hoge snelheid, ik zwaai naar haar medepassagiers en ze zwaaien terug
maar ben niet gerust. Het is druk. Ik kan haar haast niet bijhouden. Jezus wat
rijdt dat mens hard zeg ik tegen @ankarinb. Mijn voet trilt op het gaspedaal,
ik ben erg zenuwachtig opeens en probeer me gerust te stellen dat we de weg wel
zullen vinden. Gelukkig gaat @Digibeet wat rustiger rijden.
Ah, bord, Schiphol-Oost, we moeten rechtsaf en staan een paar
minuten voor rood. Het wordt groen en we kunnen door. Er staat een jongen met
een bordje omhoog gehouden: 99 vrienden staat erop. Ik weet dat we op de goede
weg zijn. We rijden door naar de slagbomen van Schiphol-Oost en daar staat een
meisje met hetzelfde bord dat we 99 vrienden zijn. Ik tel @slijterijmeisje er
toch maar in gedachten bij en kom tot 100.
Het @KLM meisje verteld ons dat we door de slagboom mogen en morgen het
parkeertarief kunnen betalen. Dat valt met toch een beetje tegen, als VIP hoef
je toch geen parkeergeld te betalen? Maar het schijnt dat het parkeergeld niet
bij de gewonnen prijs is inbegrepen. Ik kan niet beloven dat ik daar verder in
dit verhaal niet over na zal zeuren.
We kunnen kiezen waar we parkeren, want het is een heel grote
parkeerplaats waar maar heel weinig auto’s staan. Tsja, je bent niet voor niets
op een parkeerplaats voor VIPS denk ik dan. Met onze zo beperkt mogelijk
gebleven bagage (je neemt toch altijd teveel mee, ook al ga je maar 2 daagjes)
lopen we van de auto naar de ontvangsthal. We komen onderwijl al een paar
onbekenden, maar niet heus, tegen. Buiten roken we met mede roker-winnaars een
sigaretje en leren elkaar IRL al een klein beetje kennen. Het afgeven van de
bagage gaat sneller dan ik gewend ben, maar daarvoor zijn we ook VIPS denk ik.
We worden hartelijk ontvangen door een stewardess genaamd Helga. Zij reist ook
mee naar Berlijn om alles te begeleiden.
Aangekomen in de ontvangsthal kregen we koffie, thee en fris
aangeboden. De KLM fotograaf staat al klaar om foto’s te nemen van deze unieke
bijeenkomst. Ik en @ankarinb nemen wat van de tafel en kijken in het rond.
Verwonderd om alle twitteraars IRL te zien en niet goed wetend wat we daarmee
aan moeten. Maar het is al meteen gezellig. We zien @joep1304 @beth214
@hayhutjens @stadsdichter. Onze enige
IRL bekenden die met de auto al ’s nachts waren vertrokken, maar een
voorspoedige reis hadden gehad naar Schiphol-Oost. We begroetten elkaar
hartelijk en aan onze gezichten was te lezen dat we het een heel speciale
gebeurtenis vonden om elkaar daar te treffen en met elkaar in een paar uurtjes
tijd in Berlijn zouden zijn met 94 onbekenden. We kregen een toespraak van @roysch
marketingman van de KLM. Het verbaasde denk ik iedereen dat 100.000 mensen zich
hadden ingeschreven, er 2010 teamcaptains waren, er slechts 77 teamcaptains 99
mensen bij elkaar hadden gekregen en daaruit via software gecontroleerd door
een echte notaris wij als winnaar waren benoemd! Applaus! Team #SpiritintheSky
had gewonnen. Na een volgende hartelijke toespraak van @Slijterijmeisje, die
zelfs geregeld had om haar eigen zeeuwierjenever aan boord te kunnen schenken
en die 8 plaatsen mocht vullen met familieleden van de 11 winnaars die hadden
afgezegd, gingen we door de douane. De
drie overgebleven plaatsen waren voor Helga, onze hoofdstewardess, gewaardeerd
door menigeen vooral om haar deskundigheid, maar ook om haar uiterlijk, en voor
twee marketingmensen van @KLM, waarvoor we later op de dag, om precies te zijn
van 18.00 uur tot 20.30 uur, met z’n allen zeer veel waardering zouden krijgen.
Ondanks dat we VIPS waren werden we streng gecontroleerd. Naar
aanleiding van het lange wachten begon ik met @joep1304 een discussie die als
een rode draad door de hele twee dagen heen zou lopen waarvan ik de details
hier niet nader zal noemen; het had te maken met onze ongeduldigheid. Alles
waar metaal aan zat moesten we toch maar afdoen van het douane personeel, tot
schoenen en broekriemen aan toe. @joep1304 zag hierdoor een Monty Python sketch
voor zich waar we met de broek op de sokken al waggelend door het poortje
zouden lopen. De pret was begonnen! Ik ken @joep1304 al meer dan 25 jaar en
samen hebben we een levendige fantasie en kunnen daar onbedaarlijk over lachen.
Ik heb deze humor geërfd van mijn vader die helaas al bijna 2 jaar (wat gaat de
tijd snel) overleden is en ik denk dat dat bij @joep1304 ook zo is (Joep ik hou
van je). Dit verbindt ons al jaren en dat maakt ons vrienden voor het leven ook
al zien we elkaar niet zo vaak.
Na de douane controle werden we met de bus naar de Fokker 100
gereden alwaar we geacht werden om met zijn allen met de speciaal door de KLM
gemaakte petjes op foto en film zouden
gaan. Het opzetten van de petjes werd principieel geweigerd door de meeste
teamleden. Het was dan ook niet zo modieus om de petjes op te zetten, aangezien
ze wit waren en voorzien van het blauwe 99vrienden logo. @Slijterijmeisje
@Bartblikman@CarelBruring @MetJeanine werden geïnterviewd door @KLM www.schiphol.tv en
daarvan stond later een kleine reportage op de schipholtv site.
Eindelijk aan boord, het hele vliegtuig voelt als een warm bad.
Niet zoals eerdere vluchten, waarin je in een toestel zit met onbekenden, nee,
we zijn allemaal verbonden ook al kennen we elkaar niet, we hebben allemaal een
reis gewonnen door toedoen van 1 persoon: @Slijterijmeisje. Het is zo’n leuke
meid!
Hoofdstuk 2. Barbiehuis 2.0
@Ken_Hendry had zich ook ingeschreven op aanraden van zijn
vrienden die hem vertelden dat ze op de 99 vrienden site bovenaan stonden.
Thuiskomend na een drukke dag schreef hij zich haastig in bij het team dat
bovenaan stond. De teller stond op dat moment op 92. @Ken_Hendry was toen nog
een nittwit met als gevolg dat hij de hele tweetreeks over #SpiritintheSky ook
had gemist. In de dagen na de mail van de KLM die vermeldde dat team
#SpiritintheSky gewonnen had, had @Ken_Hendry geen contact meer met zijn
vrienden gehad en was alleen naar Schiphol-Oost gekomen. Verwonderd naar 99
onbekenden kijkend vroeg hij zich af waar zijn vrienden waren. Toen besefte hij
pas dat hij zich bij het verkeerde team had ingeschreven, ik kan me geen groter
Twilight-Zone gevoel voorstellen. De verwondering sloeg al gauw om in
hilariteit en binnen no-time nam team #SpiritintheSky @Ken_Hendry in hun midden
op als een soort erelid.
‘This is your captain speaking’, de piloot van het vliegtuig
verwelkomde ons aan boord van deze speciale vlucht. Eerst in het ABN,
vervolgens in zijn eigen Zeeuws dialect. Hij vertelde dat hij dat altijd al
eens had willen doen en dit was natuurlijk zijn uitgelezen kans aangezien
@Slijterijmeisje in Breskens woont. Na de verplichte veiligheidsinstructies van
de stewardess bekeken te hebben, die elke regelmatige reiziger uit zijn hoofd
kent, taxieden we naar de landingsbaan. Het woord opstijgbaan bestaat volgens
mij niet, maar ik kan me vergissen. Je hoorde de vliegtuigmotoren steeds harder
ronken, het vliegtuig maakte steeds meer snelheid en hopla, we vlogen. Team
#SpiritintheSky was daadwerkelijk in de lucht. @AnkarinB en ik @guiseppeb
deelden de cadeautjes uit die we voor ons team gemaakt hadden. @de4jgt maakte stoelrij
na stoelrij foto’s van het hele team en @Digibeet zag haar meisjesdroom in
vervulling gaan door zich een stewardessenpakje aan te meten en ook
daadwerkelijk stewardesstaken te vervullen in ‘onze’ Fokker 100.
@Slijterijmeisje en @RutteSpirits schonken de befaamde zeeuwierjenever in. Uit
macht der gewoonte wilde ik al bijna van het glaasje drinken maar werd door
@AnkarinB terechtgewezen dat ik moest wachten op de gezamenlijke toast die
enthousiast uitgebracht werd nadat iedereen voorzien was.
Ondertussen dat ik dit verhaal schrijf is er al veel gebeurd in de
napretfase. Ik kan mijn gedachten niet meer goed ordenen, want heden en
verleden lopen door elkaar heen. Het is nu 6 april 2.02 uur, en ik ben
ondertussen behoorlijk veel bezig ‘op’ twitter met alle #SpiritintheSky leden
die wat te melden hebben. Ik reageer op veel tweets die voorbijkomen, ik ben
bijna altijd online. Dat komt door mijn baan, onze webshop en groeiende
interesse in het Social Media fenomeen. Ik ben met informatica sinds mijn 15e
jaar bezig dus in de oertijd, Commodore 64 en DOStijd, begonnen en nooit meer
gestopt om bij te leren. Meeste tijd autodidactisch, maar soms ook door cursussen
te volgen omdat het moest van de baas. We zitten nu in 2011 en ik hou het nog
steeds bij. Toch wel knap van mezelf vind ik. Ik ben nu 46.
Het viel mij op dat ik veel beenruimte had in de Fokker 100, maar
goed, ons team bestond natuurlijk geheel uit VIPS en VIPS verdienen veel
beenruimte. ‘Waar blijft dat ontbijt’ zei ik tegen @AnkarinB, ik had honger als
een paard, want ik had alleen een kopje koffie gehad bij @BartBlikman, ’s
morgens eet ik nooit zo vroeg. De stewardessen deelden het ontbijt uit in de
bekende plastic bakjes en na alle plastic zakjes al friemelend uitgepakt
hebbende, smaakte het ontbijt wonderwel goed. Ik keek uit het vliegtuigraampje
en zag de wolken voorbijglijden als een wollen deken boven het Duitse land. We
vlogen over voormalig West en Oost, maar al vliegend zag je door het wolkendek
geen verschil. Later op de dag kwam ik er achter dat het verschil tussen Oost
en West Berlijn ook helemaal verdwenen was. De tijd verstreek snel en voordat
ik het wist maakte de piloot een geslaagde landing op vliegveld Tegel. We waren
in Berlijn! Ik had het druk aan boord gehad, wilde alles zoveel mogelijk
vastleggen op video. Het eerste deel van de heenreis vind je op youtube hier: http://youtu.be/J4vh2BhHxXU
Onze koffers konden we supersnel van de lopende band afpakken (het
went snel VIP zijn), we liepen door de douane, niemand had ‘iets’ aan te geven
zelfs @Ruttespirits niet en @Slijterijmeisje en @Natuurlijkwilma werden
geïnterviewd door een verslaggever van de Wereldomroep. Buitengekomen
verzamelden we ons op het trottoir met uitzicht op sobere betonnen bruggen en
braakliggende gronden. Een stinkende brandweerwagen of ambulance vervolmaakte
ons uitzicht. De rokers staken snel een sigaretje op, want het laatste was toch
alweer van een uur of 4 geleden. Het wachten duurde lang, het was allemaal zo
spannend. Je struikelde over koffers die her en der verspreid lagen, er werd
naar de WC gegaan en de toiletjuffrouw deed even goede zaken met 50 eurocent
stukken. Het voordeel van deze wachttijd was dat er nog meer contacten gelegd werden
IRL. Ik mopperde tegen @joep1304 dat het allemaal zolang duurde, we waren toch
VIPS? Die hoeven nooit te wachten. Na een tijdje kwam Helga in haar blauwe
uniform aanlopen en toen begon het pas goed.
Reizend in de touringcars werd team #SpiritintheSky naar hun
ultieme bestemming gebracht. Hotel nhow, liggend aan de Spree rivier,
splinternieuw van november 2010. Uit het raam kijkend zag ik voormalig Oost
Berlijn voorbijglijden. Kleurige gebouwen in gele gevels en rode daken. De
Berlijnse metrostations met hun metrotreintjes, volkstuintjes hier en daar. Nergens
meer een spoor van VOPO’s of mijnenvelden, drukte alom op de autoweg, dure
BMW’s, interessant voor @ChantalCoolsma, die de bus inhaalden, geen Trabantjes
te bekennen; die worden vandaag te dag ingezet in vrolijk gespoten kleuren voor
de toeristenindustrie. In mijn hoofd dacht ik terug aan 1983. Het kille,
troosteloze Oost Berlijn was compleet verdwenen. Opluchting: Oost Berlijn was
geen gevangenis meer. We reden onder een viaduct door met daarop het spandoek:
‘Der Holländer’, Berlijn wist dat we eraan kwamen! We waren tenslotte allemaal
VIPS, de Berlijners hadden dit spandoek natuurlijk speciaal voor ons opgehangen.
Het tweede deel van de heenreis, de busreis, vind je op youtube hier: http://youtu.be/oy7bLSQnPow
Het tripje duurde een half uurtje, Berlijn is gigantisch groot.
Aangekomen bij nhow (Nee, niet met hoofdletter) stapten we met zijn allen uit
en de ingang, met daarnaast een grote kleine letter n in roze, betredend keek
ik mijn ogen uit, ik was beland in een superluxe plek met als hoofdkleur: roze.
@Ken_Hendry besloot naar mijn idee al op datzelfde moment dat hij zich voortaan
Ken zou gaan noemen. Ken uit Toy Story 3, wonend in een Barbiehuis, was niets vergeleken met dit Barbiepaleis.
Onze kamers konden we bereiken met supermoderne van trendy muziek
voorziene liften, die we konden bedienen met een smartcard. Met dezelfde
smartcard maakten we de deur open van onze kamer, die klein was maar hypermodern ingericht, natuurlijk met als hoofdkleur roze met
grijze en zwarte nuances. Na een kleine opfrissing en korte blik in de minibar
spoedden we ons naar beneden en vervoegden ons bij @joep1304, @beth214,
@hayhutjens en @Stadsdichter aan de trendy bar van nhow, die rondom van binnen
verlicht werd door steeds wisselende kleuren van ledlicht. Druppelsgewijs
kwamen steeds meer teamleden rondom de bar staan. @hayhutjens scande met de app
van zijn iPhone @Digibeet’s T-shirt met de QR-barcode die het woord Digibeet
moest opleveren, en deed hier erg lang over naar mijn idee. Of het een
technisch probleem was betwijfelde ik, uiteindelijk lukte het echter niet. Bier
bestellen aan de bar was een moeilijke opgave, het jonge personeel was niet
echt berekend op zoveel drinkers in zo’n korte tijd. Na een kleine tien minuten
lukte het mij toch om een biertje vast te houden. Ik keek om mij heen,
verbazend over zoveel luxe en overpeinzend waaraan ik dat had verdiend. Het
voelde echter goed en deed net alsof ik dit al jaren zo gewend was. Zoals
eerder gezegd: VIP zijn went snel. De tijd verstreek snel, zo meteen zou de bus
ons komen ophalen voor de Currywurst tour (Koeriewoerst Tour) en ik moest nog
snel afrekenen. Dat had ik weer, de rol was op van het nota-apparaatje. Het
barmeisje pakte het machientje haastig op en liet het vallen, een stukje
plastic viel ervan af. ‘Das ist Kaputt’, zei ik, maar kreeg geen aandacht. ‘Ich
habe es eilig, ich muβ mit dem Bus mit’ zei ik tegen de bardame waarop ze zich
verontschuldigde en haastig een nieuw rolletje in het apparaatje deed.
Uiteindelijk kreeg ze toch nog een kassabonnetje eruit en ik ijlde naar buiten
alwaar de hele bus vol zat en op mij aan het wachten was. Waarschijnlijk dacht
iedereen, die Limbo’s zijn altijd te laat. De interviewer van de Wereldomroep
vroeg mij nog iets over de Koeriewoerst Tour, maar ik verbeterde hem door het
in goed Duits uit te spreken. Ik heb veel Duitse en Oostenrijkse klanten en ik
heb zeven jaar Duits gehad op school, dus Duits ligt me wel, en ik woon
natuurlijk dicht bij de Duitse grens. Ik nam een laatste teug aan mijn sigaret
en de gids deed een vreemde performance over hoe je het maximale
nicotine-gehalte uit een sigaret kon halen. Bukken en dan opstaan tijdens het
inhaleren en vervolgens de rook uitblazen. Verbijsterd keek ik hem aan en
stapte in de bus.
Hoofdstuk 3. Teleurgesteld.
De bus vertrok vanuit het hotel nhow. Ik was benieuwd
hoe Berlijn eruit zou zien nadat ik er na een kort maar indrukwekkend verblijf
was geweest, jaren geleden. Ik had geen rust in de bus. Ik wilde alles zien dus
kon niet blijven zitten. Ik wilde van links naar rechts kijken en rechtdoor. Ik
reed de geschiedenis in en het was zo spannend voor mij. Ik dacht terug, kreeg
flashbacks van 25 jaar geleden, dit was een speciale rit voor mij. Ik zou alles
terugzien, de Reichstag, het Brandenburger Tor en alle andere indrukwekkende
gebouwen zouden voorbijkomen net zoals toen, toen ik 20 jaar was. @puur gaf
commentaar: ga even voor de voorruit weg, de mensen achter je kunnen niets
zien!
Denkend aan Berlijn zie ik gebouwen traag door oneindige
geschiedenis gaan,
Gebouwen ondenkbaar ijle gedachten als afgesneden takken aan de
wegrand staan.
En in de geweldige ruimte verzonken de historie verspreid door de
stad,
Het centrum, de dorpen, verbrande torens, kerken en olmen in een
grootsch verband.
De lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze
veelkleurige dampen gesmoord,
En in alle gewesten wordt de stem van historie met zijn eeuwige
rampen gevreesd en gehoord.
Vrij naar Marsman.
© @CarelBruring
Aan het begin van de bus tour kwamen we langs de stille getuige
van vervlogen jaren, kleurig beschilderd door kunstenaars: De Muur, of wat er
nog van over was dan. Langzaam gleed Berlijn aan ons voorbij en dat kwam vooral
doordat er enorm veel verkeerslichten op de route voorkwamen en de straten
overal opengebroken waren. We reden door voormalig Oost en voormalig West, maar
ik wist op veel momenten niet waar ik was. Berlijn was zo enorm veranderd: het
verschil tussen de stadsdelen was compleet weg. Oude architectuur werd
afgewisseld door nieuwbouw. De gids brabbelde door de microfoon en vertelde ons
waar we allemaal voorbijkwamen. Hij was vaak onverstaanbaar en mijn interesse
in zijn verhaal vervaagde al snel. We maakten een korte stop bij het Brandenburger
Tor waar je zo onderdoor kon lopen, iets wat vroeger onmogelijk was,
want hij lag in voormalig Oost. Dit was voor mij het hoogtepunt van de tour. Ik
vroeg @GerardElferink of hij een foto van ons tweetjes wilde maken, de foto die
boven dit verhaal prijkt.
Ik zat aan het raam naast @Slijterijmeisje, moe van anderhalf uur
staan om maar niks te missen en alle kanten op te kunnen filmen. Ik durfde haar
niet te vragen wat ze van het armbandje vond. Misschien dacht ze wel dat ik
misbruik van de gelegenheid had gemaakt, want ze had er nog geen opmerking over
gemaakt hoe ze het vond. Ze had een probleem met haar telefoon, ze had een
instelling uitgezet waardoor ze niet gebeld kon worden en ze kon zo gauw niet
terugvinden waar dit te corrigeren. We naderden Checkpoint Charlie en ik moest
dit natuurlijk goed filmen. Ik vroeg @Slijterijmeisje om op te staan en in de
haast liet ze haar tas vallen, waaruit allerlei spullen vielen. ‘Ja, het gaat
niet goed met mama’, riep ze tegen @merijnd. Ik schaamde me voor mijn plotseling
opspringen en dacht dat ik het bij haar nu helemaal verbruid had. Ver na
middernacht zou dat echter allemaal goedkomen. De camera liep op dat moment,
zonder dat ik het in de gaten had en ik filmde stukken broeken, schoenen en
gangpad van de bus. Ik haastte me naar achteren en zonder dat ik iets van de
grensovergang zag kon ik alleen nog een klein stukje van ver filmen. Checkpoint
Charlie was een attractie voor toeristen geworden, met acteurs in
soldatenpakjes. Waar we er eerder een uur over deden voordat we met de bus door
de grensovergang mochten, passeerden we die nu in een paar seconden. Een
vreemde gewaarwording en zeer ontnuchterend.
Het ‘hoogtepunt’ van de tour bestond uit het eten van een redelijk
goed binnen te houden Curryworst in een eettent aan de Kurfϋrstendamm die
wonderlijk snel uitgedeeld werd aan de groep die uit ongeveer 70 personen
bestond. Nadat iedereen het maaltje weg had gewerkt maakten we ons op voor de
terugweg naar het hotel. Berlijn is een mooie stad, maar mijn oude gevoel
erover, wellicht in de loop der jaren overdreven geromantiseerd, was compleet
weg. Misschien maar goed ook. De currywurst tour vind je op youtube hier: http://www.youtube.com/watch?v=Bx3JF7Vyv4w
De bus stopte voor het hotel en het grootste deel van team
#SpiritintheSky stapte uit. De meesten liepen rechtstreeks het hotel in, een
paar gingen voor de ingang staan om een peuk op te steken. In de
barbiehotelkamer aangekomen, verfristen we ons snel. We moesten haast maken,
want om 18.00 uur begon de borrel die de @KLM ons had aangeboden aan de bar van
hotel nhow.
Hoofdstuk 4. Hoe leer jij nieuwe vrienden kennen?
Ik ging weer naar beneden met @AnkarinB en ging naar buiten om een
sigaret te roken. Die opgerookt te hebben liepen we naar binnen want het
feestje zou zo beginnen. We kwamen @Marlies1965 tegen die net uit de lift kwam.
Ons pad kruiste zich en ik stelde mij aan haar voor. ‘Jij bent Marlies, hè?’,
vroeg ik en ik gaf haar een hand. Ik had meteen spijt van mijn vraag. Ze
antwoordde dan ook met een kil : ‘Ja’. Ik dacht dat ze zich mij misschien
herinnerde van de sleutelhangers en de armbanden die we uitdeelden in het
vliegtuig, maar ze was het helaas vergeten, naar later ook uit haar blog bleek.
Inmiddels is dat helemaal goed gekomen. Dankje @Marlies1965 voor je adviezen.
We namen plaats aan de moderne bar van het hotel. De zwaar
getatoeëerde barjuffrouw spoelde met een nors gezicht de glazen. We bestelden
twee biertjes die ‘al’ na vijf minuten geserveerd werden. De bediening liet
zeer te wensen over in nhow. @PaulintheDark vervoegde zich bij ons en we
trakteerden hem op een biertje. Het was vijf voor zes en Paul en wij hadden ons
glas leeg. De norse bardame vroeg of we nog wat wilden bestellen. Paul
antwoordde: ‘I will order in five minutes, because then this bar wil be serving
free drinks’. De bardame wist niet wat ze hoorde en antwoordde geagiteerd: ‘Not
in THIS bar!’. ‘You wil be told in a few minutes by people of the KLM’, zei ik.
Waarop ze nog geïrriteerder wegliep naar de keuken om even later weer terug te
keren met een krat met glazen. Intussen was het drukker aan de bar geworden; de
leden van #SpiritintheSky verzamelden zich. En inderdaad werd door de
marketingmensen van de KLM de bardame verteld dat ze vanaf nu bij het codewoord
KLM de drankjes moest opschrijven op rekening van de KLM. Haastig werd de
bezetting van het barpersoneel uitgebreid van drie naar vijf. En, ik moet
eerlijk zijn, vanaf die tijd ging het bedienen een stuk sneller. Daarbij was er
ook nog een hele groep Engelse bezoekers in de bar aanwezig en diegenen die
Engelse toeristen mee hebben gemaakt in vakanties in zonnige oorden weten dat
die snel kunnen zuipen maar ook heel slecht tegen drank kunnen.
Hoe later het werd, hoe gezelliger. De drankjes vloeiden
rijkelijk, tweeps maakten contact IRL. Natuurlijk vormden @Hayhutjes @Joep1304
@Beth214 @AnkarinB en ik een groepje, zoals er meer groepjes gevormd werden van
tweeps die elkaar al kenden in het echte leven. Langzamerhand gingen leden van
groepjes hun eigen groep verlaten om kennis te maken met tweeps die die
groepjes niet hadden. Er ontstond een vermenging tussen de zeer verschillende
persoonlijkheden die een groep van honderd vormden. Ik liep wat rond en zag
interessante mensen die ik wou aanspreken, maar die druk in gesprek waren met
anderen, ik wilde me niet opdringen en sprak met slechts enkelen. Regelmatig
moest ik naar buiten om op het winderige terras een sigaret te roken. Buiten
kwam ik onder anderen @tvnassau @ChantalCoolsma @Catrian @Noompje @Slijterijmeisje
tegen, allemaal trek in een sigaret. De Engelse bezoekers waren ook
nadrukkelijk aanwezig. Kijkend naar links en rechts aan de oever van de Spree
overkwam mij een meewarig gevoel, versterkt door de alcohol, dacht ik terug aan
mijn verblijf in Berlijn zoveel jaren geleden. Toen ik nog jong en onbevangen
was, 20 jaar, naïef, gevoelig voor alle nieuwe indrukken, niet wetend wat het
leven mij zou brengen, idealistisch, dromerig. Ik keek door de glazen deuren
naar binnen en zag de drukte van de mensen die een reisje hadden gewonnen en
gezellig met elkaar borrelden. Ik verwonderde me erover dat ik hier was. Het
was op dat moment een soort droom die ik echt meemaakte, ik kon het nauwelijks
bevatten dat ik ineens hier stond.
Het was inmiddels 20.30 uur geworden en de bardame wees de
marketingmensen erop dat de rekening inmiddels was opgelopen naar 2000 euro,
waarop die vrolijk reageerden door te zeggen dat ze bij 2500 euro moest
stoppen. Althans, die bedragen werden genoemd.
@joep1304, @beth214, @stadsdichter, @hayhutjens, @ankarinb en ik namen
een taxi om Berlijn te gaan verkennen. We wilden naar een leuke kroeg waar live
muziek zou spelen, het liefst jazz merkte @stadsdichter op. We kwamen terecht
bij de Alt Berliner Biersalon, een heel groot eetcafé. Het was er binnen
gezellig druk en er speelde een band met jaren zeventig repertoire. We aten
natuurlijk schnitzels, dat hoort zo in Duitsland. We liepen over de Kurfϋrstendamm op zoek naar nog meer vertier. Ergens in een
hoek van een winkelcentrum hoorden we flarden muziek naar buiten dwarrelen. In
de kroeg bespeelde een muzikant met zijn tanden de snaren van zijn gitaar.
Helaas was het geen jazz maar rockabilly muziek. Haastig dronken we onze
drankjes op om meer te beleven van het nachtleven van Berlijn. Zwervend door de
straten hield @stadsdichter een jong stel aan en vroeg of zij toevallig een
jazzclub in de buurt kenden: tevergeefs. We belandden in een vreemd ingerichte
discotheek. Links een grote rookcabine en een krakkemikkige bar, zo te zien
opvouwbaar. Achterin een soort tribune waarop het vol met jeugd zat. In het
midden van de tribune een doorgang naar de toiletten. Rechts de jonge DJ, hij mixte
de stampende dancenummers met zijn draaitafels aan elkaar, druk draaiende aan
een beperkt aantal knopjes. Ik vroeg me af of het verschil zou maken in geluid
als hij dat niet zou doen. Maar het zag er in ieder geval indrukwekkend uit. We
waren de oudste bezoekers daar, maar dat interesseerde ons niet en om ons heen
kijkend het jeugdig publiek ook niet. Dit was een magische avond. We namen een
taxi, nog steeds op zoek naar een jazzkroeg. @joep1304 vroeg de chauffeur
ernaar en die wist er wel eentje. Tijdens de rit, die gauw een 15 minuten
duurde (Berlijn is groot), deden we net alsof we uit Zweden kwamen en praatten
in fantasie-zweeds. De chauffeur moet ons voor gek hebben verklaard. Hij zette
ons af bij een oud gebouw, midden in een woonbuurt, versierd met lichtslingers.
Voor de ingang stond een bord waarop te lezen was: ‘Denken Sie bitte daran,
dass unsere Nachbarn vielleicht schon schlafen. Vielen Dank, ihr Clӓrchens
Ballhaus.’ Ballhaus?! @hayhutjens haakte af en nam een taxi terug naar nhow. Na
een vermogen aan entree te hebben betaald kwamen we in een soort gymzaal die
aan de muren versierd was met zilveren, omlaag hangende slingers, in het midden
een grote spiegeltjesbal aan het plafond. Het deed me sterk denken aan de
versierde gymzaal ten behoeve van het eindejaarsfeest Enchantment
under the Sea uit de film Back to the Future, waarvan deel 1 zich afspeelt in
de jaren vijftig. Laat die filmserie nou net mijn favoriet zijn vanwege het
uitgangspunt: wat gebeurd er als je je toekomst kunt beïnvloeden door naar het
verleden te kunnen reizen? De band speelde het nummer Hound Dog van Elvis. We
waanden ons bij een Amerikaanse high-school Prom Night, maar al gauw was de lol
eraf, want @beth214 werd lastiggevallen door een dronken sujet die haar aanzag
voor een Poolse. We besloten onze jazz queeste af te breken en terug te gaan
naar het hotel. Wat ons betrof viel het Berlijns nachtleven tegen.
Terug in nhow kregen we nog net enkele drankjes aan de bar. Het
was sluitingstijd. Een gedeelte van de 99vrienden groep was nog over en de
stemming was een stuk losser dan aan het begin van de avond zoals dat normaal
is na rijkelijke inname van alcohol. Jammer genoeg waren onze drankjes op een
gegeven moment op, maar sommigen hadden nog dorst. En nu? Als bij toverslag
verscheen een fles zeeuwierjenever ten tonele. En dat was het begin van een
hilarische nacht.
Voor de liefhebbers werden glaasjes uitgedeeld. De grootste
liefhebber pikte ik er al snel uit: @tvnassau. Het werd een gezellige boel.
Wildvreemden die de grootste lol met elkaar hadden, grapjes maakten, verhalen
vertelden zoals oude vrienden ook doen. Ik observeerde alles met grote
belangstelling. De zeeuwierjenever fungeerde als katalysator om in vijf minuten
tijd nieuwe vrienden te vinden.
Op de heenreis hadden we een vragenlijst moeten invullen, opgesteld
door psychologe @antjevisser die van tevoren inzag dat wij in een unieke
situatie waren beland. Ze wilde de groep als studieobject gebruiken, maar had
verzuimd om @Slijterijmeisje hiervoor toestemming te vragen. Petra was hier
nogal verbolgen over. Achteraf bekeken was ik echter zeer geïnteresseerd geweest
in de bevindingen van de psychologe. Ik durfde @Slijterijmeisje eindelijk te
vragen wat ze van de armbandjes vond, waarvoor wij van te voren ook geen
toestemming hadden gevraagd. Ze vond ze fantastisch. ‘Jij geeft’ : zei ze, ‘en
zij (de psychologe) nam’. De kern van Social Media: geven, niet nemen.
De teleurstelling was groot toen de fles leeg was, maar dat duurde
niet lang. Met grote vreugde werd nog een fles uit een hoge hoed getoverd. Die
is niet meer leeg gegaan en dat was maar goed ook.
@tijdelijke, @tvnassau, @stadsdichter, @joep1304 (nu @scentz_),
@AnkarinB en ik kregen honger. Het was inmiddels 3.30 uur, onze laatste
maaltijd was alweer 6 uur geleden en alcohol maakt hongerig, vooral naar vet
eten. We besloten dan ook een shoarmatent te gaan zoeken. Zo moeilijk is dat
niet in Berlijn waar je om de paar meter een eettent tegenkomt die ofwel
currywurst ofwel shoarma verkoopt. We liepen door nachtelijk Berlijn dat
verlicht werd door duizenden kleine witte lichtjes en allerlei kleuren
neonreclame. Na een half uurtje vonden we er eentje vlakbij de Oberbaumbrücke
over de Spree waar we even tevoren overheen waren gelopen: de langste brug van
Berlijn. Het was bij Delikato (what’s in a name) nog redelijk druk voor dit
tijdstip. We bestelden shoarma met frites. De bestelling werd klaargemaakt en
@stadsdichter vroeg zich af waar de pommes waren. De shoarmaboer maakte hem
erop attent dat de frites ín het broodje zaten. ‘Ziet het er goed uit?’, vroeg ik aan
@stadsdichter. ‘Het ziet er prima uit’, vond @stadsdichter. Ik was het er niet
mee eens, maar om hoge eisen te stellen aan een broodje shoarma is wellicht
overdreven.
Aan een tafeltje begonnen we de broodjes te verorberen, ze
smaakten wonderwel goed. Plots keek ik even op van een hap en zag dat @tvnassau
heerlijk met zijn hoofd tegen de muur aan het slapen was. Op dat moment besefte
ik pas dat @tijdelijke een kamer met hem moest delen en volgens mij @tijdelijke
toen ook pas. We lachten ons suf om het komische tafereel. In een poging
@tvnassau wakker te krijgen porde @tijdelijke @tvnassau niet geheel zachtaardig
tegen de schouder, waarop @tvnassau zijn hoofd hard stootte tegen de muur
waartegen hij geleund zat. Heel eventjes kwam hij bij om daarna weer vredig in
te slapen. @tijdelijke zag de bui al hangen, hoe moest hij in godsnaam gaan
slapen vannacht? Met een nog hardere por werd @tvnassau weer wakker gemaakt.
Met een waar-ben-ik-in-eigenlijk blik keek hij ons aan, waarop we meteen
besloten om terug naar het hotel te lopen.
Inmiddels tranen in de ogen van het lachen. Eenmaal buiten stelde
@tvnassau voor om een taxi terug te nemen naar het hotel, maar dat vonden we
onzin. Het hotel lag immers vlakbij. Even de brug over en het hotel lag aan de
rechterkant, dat was goed te lopen, zelfs in deze toestand. We liepen over de
brug over de Spree terug, @tvnassau zwalkend voorop en wij achteraan. Ook niet
geheel nuchter overigens. De nuchterste was @tijdelijke die daarom ook met angst
en beven aan zijn slaapplaats van vannacht dacht. Aan het einde stond het Ampelmänchen
op rood. @tvnassau ging netjes voor het stoplicht staan en wachtte, zoals een
goede burger betaamd, totdat het licht op groen zou springen. @joep1304
waarschuwde @tvnassau: ‘Theo, het is groen!’, waarop Theo begon over te steken.
We grepen hem in de kraag want we moesten rechtsaf. Geintje. Inmiddels hadden
we allemaal buikpijn van het lachen. @ankarinb wees @tvnassau erop dat we er
bijna waren. @tvnassau begon de pas erin te zetten, wat best knap was gezien
zijn toestand. Ik riep: ‘Theo, niet zo snel!’. Waarop een variant van het nummer
‘Pappa loop toch niet zo snel’ werd ingezet. @tvnassau liep echter
onverstoorbaar verder. Een taxi kwam aanrijden en ging voor het hotel staan. @tvnassau
was al bijna bij de ingang. @ankarinb riep: ‘Theo, daar is je taxi!’. Waarop @tvnassau
nog bijna instapte ook. Geintje. Toen wij bij de ingang arriveerden vroeg ik: ‘Waar
is Theo eigenlijk?’. Niemand wist het antwoord. We verwachtten hem bij de lift
maar @tvnassau was nergens. @stadsdichter liep naar de bar om hem te zoeken,
maar daar was hij niet. Maar ja, je wist maar nooit, misschien zocht hij nog
een drupje zeeuwierjenever. @tijdelijke keek maar eens op zijn horloge en telde
hoeveel uurtjes slaap hij nog zou kunnen hebben. Uiteindelijk besloten we maar
te gaan kijken of @tvnassau al op zijn kamer was en namen de lift naar boven.
We troffen hem aan, hopeloos zoekend naar zijn kamer. Nee, Theo, niet de gang
links nemen maar rechts. We wensten ons welterusten en zochten onze kamers op.
Het was een gezellige nacht. Zelden heb ik zo gelachen als toen. Het was vijf
uur in de ochtend en Berlijn was leuk!
Om 9.30 uur sleepten we ons uit bed. Een gigantische kater
manifesteerde zich in mijn hoofd. Ik herinnerde mij waardoor dat ook alweer
kwam: zeeuwierjenever is sterk spul, maar wel lekker. Het ontbijtbuffet zag er
fantastisch uit, maar ik had geen honger. Het broodje shoarma was nog niet
zolang geleden in mijn maag verdwenen en ik had alleen maar zin in koffie.
Intussen zag ik dat @joep1304 en aanhang al klaar stond in de lobby om naar
Kadewe te gaan. Ik hoorde van @joep1304 dat @tvnassau naast het bed was gaan
liggen en @tijdelijke geen oog dicht had gedaan vanwege zijn gesnurk en om
7.00 uur al gedoucht en alles aan het ontbijt had gezeten. Weer barstten we in
lachen uit. Haastig dronk ik mijn koffie op om een tijdje later als een zombie
door het warenhuis te lopen. Het was er warm en druk. (Ik zat naast een lege …).
Gigantisch assortiment daar, zoiets had ik nog nooit gezien. We besloten nog
meer van Berlijn te willen zien, @hayhutjens had metro kaartjes gekocht. Wat
volgde was een verwarrende ontdekkingstocht van het Berlijnse openbaar
vervoerssysteem. We verdwaalden hopeloos. Het werd tijd om terug naar het hotel
te gaan, want de bus zou om 16.00 uur vertrekken naar het vliegveld. Het lukte
ons niet om bij het juiste metrostation uit te komen, waarop we op het laatste
moment, het was 15.50 uur, besloten een taxi te nemen. 20 minuten later kwamen
we aan bij het hotel. Enigszins beschaamd pakten we haastig onze bagage, de bus
zat al vol met alle 99 vrienden.
Om half vijf reed de bus weg van het hotel. Langzaam trok Berlijn
weer aan mij voorbij. Zou ik hier ooit nog eens terugkomen vroeg ik me af?
Eindstation van de bus was weer vliegveld Tegel. Helga begeleidde ons naar de
incheckbalie. Ik keek om me heen en zag alle 99 vrienden weer verzameld. Met de
meesten had ik niet eens gepraat, maar ik kende ze wel een beetje van Twitter.
Maar goed, wat moet je doen als je ineens deel uitmaakt van een groep van 100 mensen
die een reisje hebben gewonnen en maar 48 uur hebt om ze te leren kennen.
Onmogelijk.
Je kunt moeilijk iedereen een hand gaan geven en zeggen: ‘Ik ben
@Guiseppeb, aangenaam en wie ben jij? En wat doe je voor beroep? Wat vind je
leuk om in je vrije tijd te doen? Ben je alleenstaand? Ben je getrouwd? Heb je
kinderen? Nog op vakantie geweest? En waar? Drink je graag wijn? Witte of Rode?
Of drink je liever bier? Wat vind je van het weer de laatste tijd? Was niet
veel, he? Ken je die mop van de dikke en de dunne? Ben je nog ziek geweest? Zo
ja, wat heb je gehad? Van welke films hou je? Vind je het leuk om uit te gaan?
Hou je meer van rustige kroegen of discotheken? Rook je of ben je gestopt? Op
welke school heb jij gezeten? Was je een goede leerling? Woon je in een groot
huis of een appartementje? Beoefen je
een sport? Kijk je graag naar voetbal? Van welke muziek hou je? Heb je onlangs
nog een sterfgeval gehad in je familie? Wat eet je graag ’s morgens? En neem je
boterhammen mee naar je werk of ga je eten in de kantine? Vind je barbecueën
leuk? Hou je van vis? Of heb je liever vlees? Wat vind jij beter, internet
explorer 9 of Google Chrome? Heb je een Mac of een Windows PC? Ga je de iPad2
kopen of wacht je op de iPad3? Geef je ook altijd zoveel geld uit aan gadgets? Hoe
gaat het met je relatie? Wat vind je de leukste plaatsen om naar toe te gaan?
Zit je ook op Foursquare? Zit je ook op Llinked in? Zit je ook op Facebook?
Hyves is toch een aflopende zaak of niet? Heb je Whatsapp? Of heb je Ping? Heb
je ook een website? Schrijf je ook blogs? Ben je ook al je hele leven van plan
een boek te schrijven? Vind je mij interessant? Zou je mijn vriend of vriendin
willen worden? Zullen we eens afspreken? Waar ga jij je boodschappen doen?’
Vroeger. Toen er nog geen Twitter was. Man, man, man. Moest
je na ’t eten 300 mensen bellen om te vertellen wat je had gegeten. (citaat
@Omdenken).
Hoe leer jij nieuwe vrienden kennen?
Jos Beerens's Blogs 